سینما کالای لاکچری می گردد؟ً - وبلاگ دلگرمی

به گزارش وبلاگ دلگرمی، در سالی که رو به خاتمه است، سینما بالا و پایین زیادی داشت و با وجود همه سختی ها اتفاق هایی رخ داد که خیلی ها را به روزهای بهتر و باز شدن جهتی تازه دلگرم می نماید، مثل آنچه در اکران آنلاین پیش آمد اما حالا که به آخر سال رسیده ایم نه تنها خبری از آن جهت تازه نیست بلکه ماهیت آنچه در گذشته بود هم با اما و اگر روبروست.

به گزارش وبلاگ دلگرمی، وقتی در فروردین 1399، ابراهیم حاتمی کیا و دیگر دست اندکاران فیلم خروج تصمیم به اکران آنلاین فیلم تازه خود گرفتند، بسیاری از اهالی سینما با وجود اذعان به اینکه نداشتن سرمایه گذار خصوصی چنین کاری را راحت تر نموده، آن را اقدامی خط شکنانه توصیف کردند که سبب می شد راستای جدید در اکران سینمای ایران باز گردد.

بازخوردهای این کار در مقطعی که سینما به اجبار بسته بود و مردم بیش از هر زمان دیگری بخاطر ترس از کرونای ناشناخته، ماندن در خانه را ترجیح می دادند، خیلی های دیگر را هم ترغیب کرد تا فیلم های خود را از صف اکران سینما بیرون بکشند و راهی پلتفرم ها شوند. به این ترتیب کم کم اکران آنلاین جای خود را باز کرد و هر هفته، فیلم جدیدی برای کاربران شبکه نمایش خانگی رونمایی شد.

این فیلم ها در ابتدا جذابیت هایی داشتند ولی به تدریج، هم جذابیت آن ها و هم تعدادشان رو به افول رفت تا جایی که الان می توان اکران آنلاین را یک طرح شکست خورده یا با نگاهی خوش بینانه، رها شده و معطل دانست. این در حالی است که سینمادارها و پخش نماینده های زیادی معتقد بودند اکران آنلاین می تواند صف اکران سینما را خلوت کند تا فیلم های کمتری منتظر نمایش در سالن های سینما بمانند، بویژه آنکه بعضی فیلم ها اصلا قابلیت نمایش روی پرده و جذب مخاطب در سینما را ندارند و برعکس در اکران آنلاین می توانند مخاطب بیشتری داشته باشند.

اما در نهایت نبود تضمینی برای حفظ امنیت فیلم ها و راهکاری برای جلوگیری از کپی آثار سینمایی و نیز آنطور که بعضی سینمایی ها می گویند، رقم نامناسبی که از سوی صاحبان VODها پیشنهاد می شد، باعث کسادی بازار اکران آنلاین شد و آنچه این روزها در شبکه نمایش خانگی دیده می گردد بیشتر جولان دادن سریال های شبکه نمایش خانگی است که اتفاقا توسط اهالی سینما در حال فراوری است. در این شرایط باید پرسید آیا هیچ راهی برای حفظ اکران آنلاین نبود و شکست آن را باید پذیرفت؟

در این باره عباس امینی که در همان زمان رونق اکران آنلاین، فیلم کشتارگاه را به عنوان تازه ترین فیلم خود که در جشنواره فجر سال قبل رونمایی شده بود در VODها عرضه کرد، معتقد است اگر پلتفرم ها با تهیه نماینده های سینما هماهنگی بیشتری داشتند اتفاق بهترین در اکران آنلاین می افتاد.

او در گفت وگویی با وبلاگ دلگرمی اعلام کرد: به نظرم این دو گروه در موارد زیادی روبروی هم ایستادند چرا که در این ماجرا منافع مالی به درستی تعریف نشده بود و شرایط به گونه ای پیش رفت که خیلی ها متضرر می شدند، برای همین تصور می کنم اجماعی برای شکل گیری آن (اکران آنلاین) خیلی رخ نداد و انگار همه چیز بیشتر به سمت خراب شدن رفت. بنابراین با اتفاقی که در بخش قاچاق افتاد طبیعی است که سرمایه گذاران اعتماد ننمایند در صورتی که اگر یک اجماع صورت می گرفت شاید می شد از راه قانونی این راستا قاچاق را بست.

وی ادامه داد: اکران آنلاین آغاز خوبی داشت و اگرشرایط بهتر پیش می رفت می توانست در کنار اکران عمومی سینماها کاملا پیروز باشد.

امینی در عین حال اضافه نمود: پلتفرم ها بیشتر به دنبال جذب کاربر هستند تا بلیت فروشی و با حجم سریال هایی که در حال فراوری است این اتفاق سریع تر رخ می دهد. برای VODها سود در افزایش کاربر است نه بلیت فروشی و از آنجا که فیلم ها هم معمولا با قیمت پایین خریداری می شوند علاقه ای برای حفاظت از آن ها چندان وجود ندارد. این پلتفرم ها ترجیح می دهند در طول سال آنقدر خوراک داشته باشند که تعداد کاربرهایشان بیشتر گردد و در این شرایط تصورم این است اتفاقی که اتفاق افتاده، شکست سینما در مقابل سریال سازی در شبکه نمایش خانگی است.

او گفت: پاندمی کرونا حتی اگر اتفاق نمی افتاد ما باز هم این شرایط را داشتیم چون به هر حال بر اساس تجربه شبکه های جهانی مثل نتفلیکس می شد پیش بینی کرد که چنین روندی اتفاق می افتاد، البته تفاوت آن ها با ما این است که آنقدر تعداد کاربرانشان زیاد است که وقتی فیلمی را اکران آنلاین می نمایند حتی اگر کپی گردد خیلی یا دست کم اندازه ما ضرری نمی بینند.

این کارگردان اضافه نمود: فیلم هایی که سال جاری فراوری شدند و پولی را که خرج آن با شکست روبرو می گردد، اگر با گذشته مقایسه کنیم تعیین می گردد که شرایط چگونه است در حالی که سریال سازی مثل آنچه در جهان در حال رخ دادن است، مخاطب دارد و به نظر می رسد در سال های آینده در همه جای جهان سینما به یک کالای لاکچری تبدیل می گردد که قشر خاصی آن را می بینند، چون وقتی شبکه نمایش خانگی وجود دارد - همانطور که ذات این شبکه همین است - تماشاگر در خانه می نشیند و به وسیله پلتفرم ها هر چه بخواهد را تماشا می نماید، مخصوصا وقتی تلویزیون در این رقابت شکست مطلق خورده و نتوانسته چنین مخاطبی را جذب کند.

امینی در سرانجام تاکید نمود: خیلی دوست داشتم تعداد پلتفرم ها آن قدر بیشتر گردد که انحصاری نباشد، چون وقتی انحصار بین دو، سه پلتفرم وجود داشته باشد کسی که ضرر می نماید خالق اثر است، آن هم به این دلیل که حق نشر معنایی ندارد. در این راستا آن هایی که اثری را فراوری می نمایند بیشترین ضرر را می بینند چون همه آنها (VODها) قیمت بازار را دست خودشان نگه می دارند و وقتی این قیمت پایین باشد ناخودآگاه بر دستمزد پایین ترین سطح عوامل فراوری یک فیلم هم اثر می گذارد، یعنی سازنده مجبور به صرفه جویی می گردد تا میزان آسیب کمتر گردد و در نتیجه کیفیت هم پایین می آید. به این ترتیب یک اتفاق فرهنگی رخ نمی دهد، بلکه نتیجه یک اتفاق کاملا مالی است. این اتفاق رخ نخواهد داد اگر در کشور یک سیاست کلان فرهنگی برای پلتفرم ها اعمال گردد تا مثلاً از آثار فرهنگی به شکلی حمایت صورت گیرد.